واقعیت مجازی در درمان اضطراب، بایو وی آر - Bio VR
واقعیت مجازی در درمان اضطراب، بایو وی آر - Bio VR

تکنولوژی بایو ویآر BioVR یکی از نوین ترین روش های درمان غیر دارویی اختلالات روانشناختی است که با ترکیب واقعیت مجازی VR و بیوفیدبک Biofeedback ، راهکاری موثر و ایمن برای کاهش اضطراب، استرس، حملات پنیک، فوبیا و سایر مشکلات مرتبط ارائه میدهد. در این روش، فرد در محیطی شبیه سازی شده قرار میگیرد که به دور از محرک های استرس زا دنیای واقعی است و میتواند بدون استفاده از دارو، مهارت های آرام سازی و کنترل علائم اضطرابی را تمرین کند.
واقعیت مجازی VR فناوری است که به کاربر اجازه می دهد تا یک محیط سه بعدی شبیه سازی شده یا مصنوعی را تجربه کند و با آن تعامل داشته باشند. از طریق استفاده از هدست یا عینک، کاربران می توانند در دنیای مجازی که توسط کامپیوتر ساخته می شود، حضور پیدا کنند. VR می تواند به فرد القا کند که به طور فیزیکی در یک محیط شبیه سازی شده و مجازی حضور دارد. این فناوری کاربردهای مختلفی در بازی، سرگرمی، آموزش و درمان دارد. کاربرد واقعیت مجازی در درمان، پزشکی و روانپزشکی مورد توجه قرار گرفته است. واقعیت مجازی در حیطه سلامت روان ریشه در مواجهه درمانی دارد و با شبیه سازی موقعیت های واقعی زندگی که شامل عملکردهای شناختی مانند توجه ، حافظه ، ادارک و حل مسئله است در امر درمان بسیار مفید واقع شده است. واقعیت مجازی می تواند فرد را به چالش بکشد و به گونه ای درگیر کند که درمان سنتی نمی تواند.
درمان واقعیت مجازی VR Therapy چیست؟
درمان واقعیت مجازی با فناوری BioVR ، بر پایه بیوفیدبک طراحی شده است؛ فرآیندی که در آن علائم فیزیولوژیکی مانند الگوی تنفس، ضربان قلب یا امواج مغزی توسط دستگاه های تخصصی اندازهگیری میشوند و به صورت بازخوردهای دیداری یا شنیداری در اختیار فرد قرار میگیرند. این بازخوردها به فرد کمک میکند تا به صورت آگاهانه یاد بگیرد چگونه عملکرد بدن خود را تغییر دهد و به آرامش برسد.
مزیت مهم BioVR یا بیوفیدبک اضطراب با استفاده از واقعیت مجازی این است که به عنوان یک روش درمان غیردارویی اضطراب و بدون عوارض جانبی داروهای روانپزشکی، میتواند به کاهش علائم اضطراب کمک کند. در این روش، فرد با تمرین های منظم در فضای واقعیت مجازی، کنترل بهتری بر واکنشهای فیزیولوژیک خود پیدا میکند و به تدریج این مهارتها را در زندگی روزمره نیز به کار میبرد. به طور خلاصه، درمان واقعیت مجازی VR Therapy مبتنی بر بیوفیدبک یک ابزار نوین و علمی برای مداخلات سلامت روان است که میتواند به عنوان یک مکمل مؤثر در کنار سایر روش های درمانی یا حتی به عنوان یک درمان مستقل برای مدیریت اضطراب و استرس مورد استفاده قرار گیرد.
در تکنولوژی بایو وی آر BioVR ، به منظور یادگیری بهتر و اثربخشی بیشتر بیوفیدبک ، از فناوری واقعیت مجازی برای ارائه فیدبک و بازخورد استفاده کرده ایم. این تکنولوژی می تواند در کنار درمان های عصب روانشناختی مثل نوروفیدبک ، لورتا نوروفیدبک ، زداسکور نوروفیدبک و درمان های دارویی به عنوان درمان مکمل، استفاده شود. از جمله کاربردهای این تکنولوژی استفاده از آن در درمان و بهبود استرس و اضطراب است. انواع اضطراب همچون پنیک ، اضطراب پس از سانحه ، اختلال اضطراب اجتماعی و ... می توانند از این روش درمانی استفاده کنند. این درمان همچنین در جهت بهبود علائم و مشکلات ناشی از اضطراب و استرس می تواند کمک کننده باشد، مانند کنترل استرس لکنت ، مشکلات معده و اختلال خواب ناشی از استرس و اضطراب.
BioVR یا بیوفیدبک اضطراب ، سطح استرس را با استفاده از یک سنسور سنجش ضربان قلب که به مچ دست متصل می شود، تعیین می کند. دیتای به دست آمده از طریق برنامه موجود در سنسور، به سرور منتقل می شود. این دیتاها توسط نرم افزار مرتبط پردازش می شوند و بازخورد مناسب توسط هدست واقعیت مجازی به صورت صوت و تصویر، به فرد داده میشود. با افزایش ضربان قلب، سطح استرس فرد بالا می رود و این امر می تواند بر روی کیفیت صدا و تصویر ارائه شده تاثیر بگذارد. در مواردی که سطح استرس بسیار بالا باشد صدا و تصویر قطع شده و تا زمانیکه استرس فرد پایین نیاید، تصویری مشاهده نخواهد شد.
جهت راه اندازی استیشن درمان اضطراب با واقعیت مجازی با ما در ارتباط باشید.
نمونه ای از یک جلسه BioVR بیوفیدبک اضطراب با واقعیت مجازی
1. نرم افزار: رابط کاربری بین کاربر و سرور است.
2. سنسور سنجش ضربان قلب: این سنسور ضربان قلب را با استفاده از برنامه مربوطه می شمارد و اطلاعات را به سرور منتقل می کند.
3. هدست واقعیت مجازی: این هدست بازخورد یا فیدبک لازم را از طریق صدا و تصویر، به فرد می دهد.
4. مودم: جهت ایجاد ارتباط بین سرور، هدست و سنسور ضربان قلب
نمونه گزارش نرم افزار BioVR

چگونگی کارکرد BioVR ؟
منابع:
Szuhany, K. L., & Simon, N. M. (2022). Anxiety disorders: a review. Jama, 328(24), 2431-2445